من هم مثل یاسمین دوست دارم در مدرسه نوساز درس بخوانم. اما ساختمان کلاس‌های مدرسه ما کهنه شده است. به یاسمین می‌گویم: به این خاطر که ده‌ها سال جنگ بوده، دولت نتوانسته مدرسه‌های تازه بسازد.
خانم معلم خاطره‌های خودش را وقتی دانش‌آموز بوده از همین کلاس و مدرسه برای ما تعریف می‌کند. می‌گوید: اگر فکر تازه باشد، در و دیوار کهنه عیبی ندارد.
یاسمین می‌گوید: تا مدرسه ما نو شود، درس‌مان هم تمام می‌شود.
زیر چشمی به خانم معلم نگاه می‌کنم و می‌گویم: تا آن وقت خودمان معلم می‌شویم.
خوشحال از این آرزو، هر دویمان می‌خندیم.
